Real Madrid en Pleasedrang

Lieve Psych,

U moet weten, het leven is niet altijd makkelijk. Partij kiezen is iets natuurlijks, maar is niet altijd fijn. U moet weten dat ik voor Real Madrid ben. Ja, ik ben voor Real Madrid, de titelhouder. Ik hoopte dan ook echt dat ze gingen winnen, maar als ik die afgetuigde lichamen en vermoeide gezichtjes van Juventus zag, krijg ik medelij. Ik wil dat Juventus blij is, maar als Juventus blij is, is Real Madrid dat niet, dus ja. Ik moet partij kiezen.

En dat deed mij ineens realiseren, dat ik een extreme pleasedrang heb. Ik wil iedereen en alles pleasen. Ik wil die arme supporters die helemaal vanuit Italië zijn gekomen blij maken, maar ja, Real Madrid mag ook niet verliezen. En dat is nu juist waar het bij voetbal om gaat. Een partij eindigt blij, de andere partij eindigt niet blij. Punt.

U moet weten, ik gaf nooit wat om voetbal totdat ik er via mijn werk meer mee te maken kreeg. Mijn vriend kijkt al jaren de wedstrijden van Real Madrid maar ik lette vooral op de pakjes van de heren en de kleur van het gras. Het gras is altijd groen bij Madrid, maar dat terzijde.

Totdat ik wist hoeveel er van zo een halve finale van de Champions League afhing, gaf ik er echt niets om. Ik zie graag mijn vriend blij, maar hij hoefde gelukkig niet te huilen als Real Madrid ooit verloor.

En nu zit ik dus met een probleem. Mijn pleasedrang is dus naar boven gekomen via het voetbal. Ik wil iedereen altijd blij hebben, maar het blijkt dus niet te kunnen, want kijk maar naar het voetbal, hoe simpeler wil je het toegelicht hebben? Eentje blij, ander niet. So be it.

Ja, maar… denk ik dan? Waarom kan niet iedereen gelukkig zijn? Een beetje geven en een beetje nemen? Is de wereld dan écht niet zo? Gewoon een gelukkig paradijs? Kan het echt niet? Bestaat de utopie niet?

Nee, lieve onschuldige cliënt. De utopie bestaat niet. Kijk maar naar het voetbal.

Arme Real Madrid.